Şiir

En sonunda geldi ayrılık vakti. Hoşçakal sevdiğim. Merhaba Asya. Atalım yüzüğü, bozalım akti. Hoşçakal sevdiğim.

hakkın karşısında durup zalime eğilirken fani cana kandın da ölüm yok mu zannettin ulu saltanatlar

Şiir Yazdıran geceler var Gökyüzüne hasret hecelenen Ve yaşamaya hasret insanlar Satın alınmış dünyalarda debelenen

  Bu sefer bir başka. Gidişin naz değil. Sarılsaydım keşke. Pişmanım, giz değil. Feleğin suyu

Başlamanın neresi kötüydü En azaplı anda dahi bir şiire başlanmalıydı Kirpiklerin altından sızan kana aldırmadan

Bir tabağa sekiz el sığdırır, annemin çocukluğu Duraklardan, toplu dertler taşınan çağda Odaların her birinde,

Puslu gecenin en karanlık vaktinde Terkedilmiş bir şehrin kaldırımlarında yürüdüm Dünya, lüks bir bedevilik vadediyordu

Henüz sura üflenmediyse neyin telaşıdır bu Koşunca kaçılır mı namûtenahi kederden Mahkeme-i kübra’da dirhem hesabıdır

Yaratanın emri ile, Söz ittifakı yapalım. “Evet” de, düşelim dile. Biz ittifakı yapalım. Şu dünyada

Saat üçü beş geçiyor Kapı kapalı, gözlerim aralık Eylül’ün beşi umudun çocukça sesi Bağırıyor, yırtınıyor

Gece, tam yere iner. Çaydanlık, nefes nefese homurdanır, Memleketin ciğerine katranlar çekilir, Sokak lambası büker

Bir rüzgâr çarpıyor göğüs kafesime, Acunda, ıssızlığın tek sahibi ben miyim? Haklının bahtsızlığı saplanıyor etime,

çürümüş hissettiren sırt ağrısı, iz bırakır yüzümde yüzümde, nefes nefese rahvan ifadesi belirir gözüme toplanır,

Ahu gözlüm kalbin kutsi emanet. Ben ki Yavuz Sultan Selim Han mıyım? Özün ki beytullah,

  Sen, adın neydi? unuttum Hatırana kelam değdi Sen kalmadın kalan neydi unuttum Ab-ı hayattan