Muhammet Cihat Dizdaroğlu

Karanlığın ötesine karıştım Hayallerle başlayan adımların Sokağın ötesindeki güzel kadınların Tükendiğini gördüm yavaş yavaş Kırık

Kayboldum yolu ararken Dönmek üzere çıkılan yol Geriye doğru bir eğim almıştı daha şimdiden Tanrıya

Dertlerime sızmış kahkahalar Beyhude ümitlerimin anatomisi Yirmili yaşlarımın son fotoğrafı Ne garip değil mi? Papyonda

Kanatları üzerine kapanan kuşlar gördüm Gökyüzündeki boşluğa tutunan Ürpertici bir hiçlik hissi Güneşsiz gün batımında

Şiir Yazdıran geceler var Gökyüzüne hasret hecelenen Ve yaşamaya hasret insanlar Satın alınmış dünyalarda debelenen

Başlamanın neresi kötüydü En azaplı anda dahi bir şiire başlanmalıydı Kirpiklerin altından sızan kana aldırmadan

Puslu gecenin en karanlık vaktinde Terkedilmiş bir şehrin kaldırımlarında yürüdüm Dünya, lüks bir bedevilik vadediyordu

Saat üçü beş geçiyor Kapı kapalı, gözlerim aralık Eylül’ün beşi umudun çocukça sesi Bağırıyor, yırtınıyor

  Sen, adın neydi? unuttum Hatırana kelam değdi Sen kalmadın kalan neydi unuttum Ab-ı hayattan

Mesnetsiz hikayeler çalındı kulağıma Olmaz ya sığınmışsın bir bulutun ardına Olmaz diyorum içimden inanmam gözlerini

Kalem alıştı derdi anlatmaya Şairdir talip olan dert satmaya Öylesine siyah ki mürekkebi Gözlerinde siyah

Olası bir gerçeklik içinde, Dünya durduğunda sen döndüğünde, Atka’da ya da Tepebaşı’nda bir tramvayda Yazmak