YAŞAMAK MUAMMASI

Saat üçü beş geçiyor
Kapı kapalı, gözlerim aralık
Eylül’ün beşi umudun çocukça sesi
Bağırıyor, yırtınıyor kırmak için kafesini
Ayakları üzerinde çıplak
Bir türlü uyutmuyor
Kızıyorum aynada, onu öyle görünce
Hemen kızarıyor eski dünyadan kalma yanaklar
Çırpınıyor eller, ayaklar
Umuda eşlik ediyor beden, hemen
Zincirlerinden kurtulmayı bekleyen ruh, toprakta elem
Can atıyor içten içe yaşlanmanın uğruna
Bir gün daha sonra bir yenisi daha yeni değil miydi eskisi
Provası yapılıyor böylece ölümün
Ölüm varken önemi var mı dünün
Lev diyor ki an yani şimdi yani geçti
Peki neydi yaşam ya da insan ne ile yaşar?
Yemenin, uyumanın, konuşmanın ötesinde
Kurcalayan çok oldu bu bilinmezi
Asırlarca sürüldü izi
İnsan, düpedüz hayvandır dedi Nietzscheleri
Kalbim, her surete bürünebilir dedi Endülüslü Arabi
“Aşk uğruna”
Sonra sordu doğruca
Varlık tekdir söyle nedir aradığın
Asırlar önce Musa da sormuştu bunu
Peşine düşmüştü Tanrının
Karşısına dikilmişti Tur dağının
Elbette dili yoktu dağın, güneşin, ayın
Anlarsın ki ancak sensin aradığın
Ol sebepten dolaşmıştı Yunus
Sevi bulmak uğruna
Hırkası dahi yoktu, Rumeli diyarında Rum-i Deniz yolunda
Gark eyledi Mevlana’nın gönlüne
Aynası oldu hünkar vasıl oldu Taptuk Emre şem’ine
Düşündüm durdum cevap bulamadım derdime
Aklım karıştı dilim lal oldu konuşamadım
Nasıl konuşurum susmuşken hünkar
Kaybolmuşken bir güneşin ardından
Neydi ki Şemsteki sırlar
“Taşlardan öyleleri var ki içinden ırmaklar kaynar”
Zaman dar, şâra varamam Çalabım
Ar damarımda çatlaklar
Muhakkak görünür şârın kenarında dîdar
Öyle ya ölmeden önce ölsün bu Dizdar
Neylesem benim bu iç kavgalarımla
Iztıraplarım boşuna mı yoksa
Boşuna mı çektiğim kahır
Var mı bir gören duyan okuyan
Yoksa bir ben miyim ayakta
Nasıl bir dünya ki bu karanlıkta uyuyan
Saat beşi beş geçiyor göklerde ezan
Kapı açık, yüreğim ılık, gözlerim aralık
Eylül’ün beşi umudun çocukça sesi
Doluyor penceremden içeri