Şiir

Yaratanın emri ile, Söz ittifakı yapalım. “Evet” de, düşelim dile. Biz ittifakı yapalım. Şu dünyada

Saat üçü beş geçiyor Kapı kapalı, gözlerim aralık Eylül’ün beşi umudun çocukça sesi Bağırıyor, yırtınıyor

Gece, tam yere iner. Çaydanlık, nefes nefese homurdanır, Memleketin ciğerine katranlar çekilir, Sokak lambası büker

Bir rüzgâr çarpıyor göğüs kafesime, Acunda, ıssızlığın tek sahibi ben miyim? Haklının bahtsızlığı saplanıyor etime,

çürümüş hissettiren sırt ağrısı, iz bırakır yüzümde yüzümde, nefes nefese rahvan ifadesi belirir gözüme toplanır,

Ahu gözlüm kalbin kutsi emanet. Ben ki Yavuz Sultan Selim Han mıyım? Özün ki beytullah,

  Sen, adın neydi? unuttum Hatırana kelam değdi Sen kalmadın kalan neydi unuttum Ab-ı hayattan

Senin kalbine açılıyor bütün pencereler Senin kalbine düşülüyor bütün uçurumlardan Bütün mabetlerin mekteplerin en azizesi

vücudumun maddesi hamdır, ruha yanmaktan kaçış intihar. pişmeyen batıldır yaralama ihtişamını kalem haktır tütmeyen yangınlarda

Mesnetsiz hikayeler çalındı kulağıma Olmaz ya sığınmışsın bir bulutun ardına Olmaz diyorum içimden inanmam gözlerini

Kalem alıştı derdi anlatmaya Şairdir talip olan dert satmaya Öylesine siyah ki mürekkebi Gözlerinde siyah

Ey sevdiğim, sana bir çift sözüm var. Seni seviyorum, sana aşığım. Gönlüne talibim, sende gözüm

Olası bir gerçeklik içinde, Dünya durduğunda sen döndüğünde, Atka’da ya da Tepebaşı’nda bir tramvayda Yazmak

suyundan saydamlaşmış rengi tuza çalmış yosunlu yastığı sıktım yüzebilirdi balıklar görmeseydim sulu gözlerime ağ atanları

annemin pazar harçlığına eli değince bereketlenir üç kuruş bin yetimi doyurur bin öksüzü giydirirdi ben