Merve Özen

sana bakarken, ağlardım merhametten alnıma atılan hüznün kertikleri,çoğalırdı mısralar,anlaşılmaya güç yettirremezdi mürekkep,parmak uçlarımı morartırdı omzumda;

Bir tabağa sekiz el sığdırır, annemin çocukluğu Duraklardan, toplu dertler taşınan çağda Odaların her birinde,

Gece, tam yere iner. Çaydanlık, nefes nefese homurdanır, Memleketin ciğerine katranlar çekilir, Sokak lambası büker

çürümüş hissettiren sırt ağrısı, iz bırakır yüzümde yüzümde, nefes nefese rahvan ifadesi belirir gözüme toplanır,

vücudumun maddesi hamdır, ruha yanmaktan kaçış intihar. pişmeyen batıldır yaralama ihtişamını kalem haktır tütmeyen yangınlarda

suyundan saydamlaşmış rengi tuza çalmış yosunlu yastığı sıktım yüzebilirdi balıklar görmeseydim sulu gözlerime ağ atanları

annemin pazar harçlığına eli değince bereketlenir üç kuruş bin yetimi doyurur bin öksüzü giydirirdi ben

çatlak ruhumdan şiir sızamadığında oklar ıslıklarını çalar en matemlisinden temren ellerinde baldıran zehri taşır karışır

Kâdim dostum Şeyma Ersoy’a Kırkımın Çıkış Yönü   Efnan kitaplara el sür en mukaddesten başla