Merve Özen

Bir tabağa sekiz el sığdırır, annemin çocukluğu Duraklardan, toplu dertler taşınan çağda Odaların her birinde,

Gece, tam yere iner. Çaydanlık, nefes nefese homurdanır, Memleketin ciğerine katranlar çekilir, Sokak lambası büker

çürümüş hissettiren sırt ağrısı, iz bırakır yüzümde yüzümde, nefes nefese rahvan ifadesi belirir gözüme toplanır,

vücudumun maddesi hamdır, ruha yanmaktan kaçış intihar. pişmeyen batıldır yaralama ihtişamını kalem haktır tütmeyen yangınlarda

suyundan saydamlaşmış rengi tuza çalmış yosunlu yastığı sıktım yüzebilirdi balıklar görmeseydim sulu gözlerime ağ atanları

annemin pazar harçlığına eli değince bereketlenir üç kuruş bin yetimi doyurur bin öksüzü giydirirdi ben

çatlak ruhumdan şiir sızamadığında oklar ıslıklarını çalar en matemlisinden temren ellerinde baldıran zehri taşır karışır

  dünya gölgesinin en hakikatli şiiri yirmi altı kere şiir yirmi altı kere güzelsin ey

ali beytullah çakır abim’e rab nefsin iftirasından sakınacak meryem masumluğu ver şuurlu sıcaktan kaynayan yanıklardan

Ruhuma bağdaş kuran gözlerinden başlayarak Bulanarak sözlerime zuhur eden sihrine Dudağının kenarındaki çukura kıvrıldığımda Üstüme

Batıp gitmekle meşhur dünyaya bel bağlayanların Dokuz kere tahtası sen kadar da imanı eksiktir sevgilim

Kâdim dostum Şeyma Ersoy’a Kırkımın Çıkış Yönü   Efnan kitaplara el sür en mukaddesten başla