MANDACININ DİLE GELEN PİŞMANLIĞI

– Mandacının savunduğu davanın gerçek yüzü…

Göstermediler yıllar yılı harman yüzü,

Yaktılar bağı; savurdular külümüzü,

Kabirde rahat uyutmadılar ölümüzü,

Esaret, olmaz olasıymış bilemedik.

Döndürdüler lokmamızı kaşığımızla,

Bir kap aşımızı pay ettiler sayısız halkla,

Söndü ocağım, onuru bindirdim bir sala,

Esaret, deniz içinde yanmakmış bilemedik.

Önce semirdiler atımızı; doyurup coşturdular,

Sömürdüler canımızı, soyup bir köşeye koydular,

Namus dedik, önümüze kanunlar, sözde haklar çıkardılar

Esaret, arsız, iffetsiz olmakmış bilemedik.

Bayrağımız indi gökten, unutuldu dilimiz,

Minareye haç çekildi, bu değildi dinimiz,

Nasıl kabullenmiş böyle utancı sinemiz?

Esaret, korkaklığın meyvesiymiş bilemedik.

Şimdi özgür olsak; yurdumuz, gökyüzümüz bizim,

Tanrıya dayalı olurdu; zalime bükülmezdi dizim,

Pusmazdım, susmazdım; gür çıkardı sesim,

Esaret, canlı canlı, tabuta koyulmakmış bilemedik.

Please follow and like us:

1 thought on “MANDACININ DİLE GELEN PİŞMANLIĞI”